Bewegungsfreiheit für alle!
Von Wachtürmen aus kontrolliert die amerikanische Customs and Border Protection die Wüste. Ihr Überwachungsregime sieht Drogen, Schmuggler, und Kartelle in allen Männern, Frauen und Kindern, die sich der südlichen Grenze nähern. Wir aber wollen nicht in einer Welt leben, in der die Freiheit vom Sicherheitsdenken erdrosselt wird! Bereits 2018 fokussierte sich die amerikanische Politik auf Menschenkarawanen. Wir befürchten, dass 2019 neue Mauern, Ausschaffungen, Haftanstalten, Trennungen, Überwachungen, Lager und Tote folgen. Wir aber wollen nicht in einem Lager leben. Wir wünschen uns eine Welt ohne Grenzen!
Der letzten Menschenkarawane schlossen sich etwa 7000 Menschen an, um gemeinsam die gefährliche Reise nach Norden zu überstehen und am Grenzübergang von San Ysidro (nahe San Diego, CA) vorstellig zu werden. Ihre Motive glichen den 1,3 Millionen Menschen, die 2015 Asyl in der EU beantragten, den Hunderttausenden von Geflüchteten von Calais allein, und den Tausenden, die in den ägäischen Wassern des Mittelmeers starben. Die Mitglieder der Karawane, die sich auf dem amerikanischen Kontinent bewegt, reisen vor allem aus Honduras, Guatemala und El Salvador Richtung Norden. Sie haben sich zusammen organisiert, sowohl öffentlich als auch als politisches Gewicht. Gleichzeitig sind einige die Reise allein angetreten und im Verborgen noch größere Risiken ausgesetzt.
In jüngster Zeit haben Hunderttausende den verstecken, aber gefährlichen Weg La Bestia (so nennen die Migrierenden den Zug nach Norden) gewählt, dem Risiko von Banden, Menschenhändlern und der Polizei ausgesetzt.
Die aktuelle Menschenkarawane ist weder die erste noch die letzte. Dieses Modell kollektiver Organisation wurde vor mindestens einer Dekade in Zentralamerika entwickelt. Es eröffnet den Migrierenden neue politische Möglichkeiten – sie fanden ein sicheres Mittel für den Transit, ohne mit Menschenhändlern zu kooperieren. Es stellt einen möglichen Verzicht der Überquerung der Wüste alleine und im Verborgenen dar.
Viele von uns leben an der Grenze zwischen Mexiko und den USA. Wir bringen Wasser, Essen, Socken und Decken vorbei und bieten Unterkunft, warme Mahlzeiten und medizinische Versorgung an. Wir widersetzen uns der Militarisierung der Grenzgebiete. Wir mildern aber auch deren Folgen, indem wir den Inhaftierten helfen, ihr Hab und Gut von der Grenzkontrolle zurückzuerhalten, indem wir uns das notwendige juristische Wissen aneignen, um Razzien und Deportationen zu verhindern und indem wir die Wüste nach Verschwunden absuchen. Die Regierung aber hat unsere Bemühungen kriminalisiert.
In der Grenzstadt Tijuana organisieren wir uns rund um die Bedürfnisse und Wünsche der Caravaner@s, um ihre Autonomie gegenüber den staatlichen Strukturen auszuweiten, z.b. indem wir die Geflüchteten bei der Verteidigung ihre Warenlager und besetzen Camps unterstützen oder indem wir Verbrauchswaren über die Grenze bringen, wenn sie nicht mehr lokal aufzutreiben sind, sowie durch Spendensammeln und das Bauen von Küchen und technischen Infrastrukturen mit und für die Geflüchteten. Um auf diese Bemühungen und Aktivitäten aufmerksam zu machen, haben wir Artikel publiziert, Plakate gekleistert, und die Website commotion.world aufgeschaltet.
Der Faschismus in den Vereinigten Staaten hat einen Punkt erreicht, an welchem die Regierung Familien trennt und in Lager sperrt. Als Antwort darauf haben wir die Außenbüros der Einwanderungsbehörde sowie Einwanderungshaftanstalten im ganzen Land besetzt. Jetzt, wo sich der Faschismus weiter ausbreitet und Leute im Knast landen, die helfen wollen, merken wir, dass wir mehr Unterstützung brauchen. Die U.S. Regierung verfügt über die grausame Macht, Rechte zu vergeben und die Menschenwürde zu nehmen. Mittels dieser Macht hat sie die Flüchtenden von Zentralamerika zu einer Klasse von Eindringlingen abgestempelt. In San Ysidro und Tijuana wird angestrebt, die 2000 Meilen lange Grenze in eine permanente Sackgasse für bestimmte Menschen und Klassen zu transformieren. Es werden mehr und mehr Internierungslager gebaut, die von Drohnen, GPS, Infrarotkameras und weiteren Produkten der boomenden Grenztechnologieindustrie bewacht werden. Wie lange dauert es, bis es gar keine Zufluchtsorte mehr gibt?
Wir richten uns an euch, Genoss*innen aus Europa, die ihr für die Unterstützung der Migrierenden, Geflüchteten und Asylsuchenden mobilisiert, wir richten uns an euch, die ihr euch für die weltweite Bewegungs- und Niederlassungsfreiheit einsetzen und die gegen die Feinde jener Menschen kämpfen, deren Lebensgrundlagen und Überlebensbedingungen zerstört, schiffbrüchig und in Trümmer gelegt wurden.
Wir schreiben diesen offenen Brief, um euch einzuladen, an unseren Kämpfen teilzunehmen und uns nach Tijuna zu begleiten. Ihr kennt Grenzkämpfe, die den unseren ähnlich sind. Wir wollen von euren Erfahrungen profitieren, wollen mit euch gemeinsam eine Infrastruktur des Widerstandes und der Rebellion gegen das Grenzregime aufbauen und hoffen, eine langjährige Kollaboration zwischen den Kontinenten aufbauen zu können.
Falls du persönlich nicht kommen kannst, unterstütze uns bitte aus der Ferne. Gelder werden zur Deckung der Grundbedürfnisse benötigt, etwa um große Gebäude oder Lagerräume zu mieten als Kollektivräume für jene, die mit der Karawane reisen oder nach Mexiko gehen, um vor Ort zu helfen; desweitern benötigen wir Mittel, um Esswaren, medizinische Versorgung und Kommunikationsgeräte zu kaufen, um den Migrierenden eine autonome Kontrolle ihrer Medien und Kommunikationen zu ermöglichen; sowie um es den Caravaner@s zu erleichtern, sich in Mexiko hin und her zu bewegen, um Wissen und Techniken zwischen den Karawanen zirkulieren zu lassen; und um unvermeidliche Kautionen und Anwaltskosten zu zahlen.
Bitte schreib uns auf commotion@riseup.net, falls du etwas beitragen oder fragen willst. Wir freuen uns darauf, von dir und mit dir zu lernen!
X
„In Wahrheit sind die Probleme nicht die Migrierenden, Flüchtenden und Asylsuchenden. Das Problem sind die Grenzen. Alles beginnt und endet hier.“ (Achille Mbembe, Le Grand Debarras).
Un CallOut per il movimento libero delle persone!
Dalle sue torri di guardia, la dogana e la protezione delle frontiere statunitensi (US Customs and Border Protection) hanno mappato il deserto. Questa sorveglianza vede droghe, contrabbandieri e cartelli in ogni uomo, donna e bambino che si avvicinano al confine meridionale. Non desideriamo vivere in un mondo in cui la sicurezza strangola la libertà. Nel 2018, l’immaginario politico americano era focalizzato sulle carovane. Temiamo che il 2019 seguirà con nuovi muri, deportazioni, centri di detenzione, separazioni, monitor per caviglie, campi e morti. Non vogliamo vivere in un campo. Desideriamo un mondo senza confini.
Nella carovana più recente, circa 7000 persone si sono unite per sopportare il pericoloso viaggio verso nord per presentarsi al porto di San Ysidro. Le loro motivazioni erano simili a quelle di 1,3 milioni di persone che hanno depositato richieste di asilo nell’UE nel 2015, le centinaia di migliaia di rifugiati che hanno vissuto a Calais da soli e le migliaia di persone morte nel Mar Egeo e nel Mediterraneo. I membri di questa carovana viaggiavano principalmente da Honduras, Guatemala e El Salvador. Sison organizzatiinsieme, pubblicamente e come forza politica.
Allo stesso tempo, migliaia hanno fatto il viaggio da soli, nascosti alla vista e sfidando rischi ancora più grandi. In passato, centinaia di migliaia di persone hanno intrapreso questo stesso percorso surrettizio e pericoloso, guidando La Bestia e rischiando tutto per mano di bande, trafficanti di esseri umani e polizia.
Questa non è né la prima né l’ultima caravana. Questo modello di organizzazione collettiva è in sviluppo in America Centrale da almeno un decennio. Ha aperto un nuovo potenziale politico ai migranti centroamericani, creando un mezzo di transito sicuro senza collaborazione con i trafficanti di esseri umani. Fare ciò costituisce un rifiuto di attraversare il deserto da sole/i e in segreto.
Una parte di noi vivono sul confine tra Stati Uniti e Messico. Forniamo boccali di acqua, cibo, calze e coperte e offriamo riparo, pasti caldi e cure mediche. Resistiamo alla militarizzazione delle zone di confine. Riduciamo anche i suoi effetti: lavorando in strutture di detenzione per aiutare gli incarcerati a recuperare i loro averi dalla pattuglia di confine, addestrandoci nei processi legali necessari per fermare le incursioni e le deportazioni e cercando nel deserto coloro che sono scomparsi. Il governo ha criminalizzato questi sforzi.
A Tijuana, ci organizziamo intorno ai bisogni e ai desideri dei caravaneros per facilitare la loro autonomia dalle strutture statali, ad esempio assistendo la difesa del magazzino e del campo occupato dei migranti, gestendo rifornimenti oltre confine quando le forniture non possono essere acquistate localmente e la raccolta di fondi e la costruzione di infrastrutture per la cucina e la tecnologia con e per l’uso dei migranti. Nel tentativo di aumentare la consapevolezza di questi problemi, abbiamo pubblicato articoli, manifesti di grano e messo insieme un sito web, commotion.world.
Il fascismo negli Stati Uniti è avanzato fino al punto in cui il governo separa le famiglie di migranti e le imprigiona nei campi. In risposta, abbiamo occupato uffici sul campo per l’Immigration Control Enforcement (ICE) e centri di detenzione per immigrati in tutto il paese. Ora, mentre il fascismo avanza e imprigiona le persone che cercano di aiutare la gente nei campi, ci rendiamo conto che abbiamo bisogno di aiuto. Con il suo terrificante potere sovrano di assegnare i diritti e privare di dignità, il governo degli Stati Uniti ha definito i migranti del Centro America come una classe di invasori. Le nazioni che lavorano a San Ysidro e Tijuana stanno tentando di trasformare il confine di 2.000 miglia in una via senza uscita per certe persone, alcune classi. C’è stata una proliferazione di luoghi di internamento, che sono gestiti da droni, GPS, scansioni a infrarossi e una varietà di prodotti dal settore della tecnologia delle frontiere in piena espansione. Quanto tempo prima che non ci sia piu rifugio?
Vi mandiamo questa chiamata – a voi, i nostri compagni in Europa, quelli di voi che si sono mobilitati a sostegno di migranti, rifugiati e richiedenti asilo, che stanno lottando per la libera circolazione dei corpi e la liberta di vivere liberi nel mondo, e che conducono una guerra contro i nemici di quelle persone a cui le condizioni di sopravvivenza sono state distrutte, naufragate, trasformate in macerie.
Vi scriviamo questa lettera per invitarti formalmente a partecipare alla nostra lotta: vi aspettiamo qui con noi a Tijuana. Avete già partecipato alla lotta di frontiera con somiglianze con la nostra per molti anni. Beneficheremo delle vostre esperienze nella costruzione di un’infrastruttura di resistenza e ribellione al regime di confine e speriamo di poter collaborare con voi su prospettive a lungo termine.
Se non riuscite a venire, vi preghiamo di sostenerci da lontano. I contributi saranno utilizzati per aiutare a soddisfare i bisogni di base, come il noleggio di grandi case, magazzini o altri spazi di vita collettivi per coloro che viaggiano nelle roulotte e che si recano in Messico per aiutare; comprare cibo, forniture mediche e dispositivi di comunicazione per facilitare la loro autogestione e la loro autonomia nel raprresentarsi sui media; acquistare biglietti per autobus o treno per i caravaneros per spostarsi avanti e indietro attraverso il Messico per far circolare conoscenza e tecniche tra la caravana; e pagando la cauzione inevitabili e altre spese legali.
Per favore scrivici a commotion@riseup.net se e quandi sarete pronti per condividere.
Siamo impazienti di imparare da voi e con voi.
x
“In realtà, il problema non sono i migranti, i rifugiati o i richiedenti asilo: il problema è il confine, tutto parte da esso e tutto ci riporta ad esso”.
– Achille Mbembe Le Grand Debarras”
“La precarietà dei gruppi di migranti comporta il bisogno di sviluppare nuovi modi di organizzarsi per sopravvivere. La perdita di vecchi legami e certezze incoraggia nuovi modi di pensare e agire “.
– Un manifesto di No Borders
Et callout for menneskers frie bevægelighed
Fra sine vagttårne har den amerikanske told- og grænsekontrol efterhånden kortlagt ørkenen. I dens kikkerter ser hver eneste mand, kvinde og barn på vej mod grænsen ud som en smugler, et kartel eller en sending narko. Vi vil ikke leve i en verden hvor sikkerhed kvæler frihed. I 2018 drejede USAs politiske forestillingsverden sig om karavanerne mod grænsen. Vi frygter at 2019 skal fortsætte med nye mure, udvisninger, detentionscentre, adskillelser, fodlænker, lejre og død. Vi vil ikke leve i lejre. Vi ønsker os en verden uden grænser.
Den seneste karavane samlede omkring 7.000, der gennemførte den farefulde rejse mod nord for at indfinde sig ved grænseovergangen San Ysidro. Deres bevæggrunde var de samme som de 1,3 millioner der søgte asyl i EU i 2015, de hundredtusindvis af flygtninge der har levet i Calais alene, og de tusinder der er omkommet i Middelhavet og det Ægæiske hav. Folk i karavanen er som oftest rejst fra Honduras, Guatemala og El Salvador. De har organiseret sig sammen, offentligt og som en politisk kraft.
Samtidig har tusindvis af mennesker foretaget rejsen på egen hånd, ude af syne og udsat for endnu større fare. Hundredetusinder har taget den samme vej før dem, ubemærket og under stor fare; de har hoppet på godstoget La Bestia og risikeret at miste alt til bander, menneskesmuglere og politiet.
Dette er hverken den første eller sidste karavane. Denne model for kollektiv organisering er blevet udviklet i Mellemamerika i mindst et årti. Den har åbnet for et nyt politisk potentiale hos de mellemamerikanske migranter — ved at skabe en sikker rejsemulighed uden samarbejde med menneskesmuglere. Dermed har de nægtet at rejse alene og i smug igennem ørkenen.
En del af os bor på den amerikansk-mexicanske grænse. Vi uddeler vandbeholdere, mad, sokker og tæpper, og tilbyder husly, varme måltider og tiltrængt lægehjælp. Vi modsætter os militariseringen af grænselandet. Vi afbøder også dens konsekvenser: Ved at arbejde i detentionscentrene med at hjælpe de fængslede med at få deres egendele tilbage fra grænsekontrollen, ved at uddanne os selv i de retslige procedurer der skal til for at stoppe razziaer og udvisninger, og ved at gennemsøge ørkenen efter alle de forsvundne. Regeringen har kriminaliseret denne indsats.
I Tijuana organiserer vi os omkring karavanefolkets ønsker og behov for at fremme deres autonomi i afstand fra de statslige strukturer, f.eks. ved at støtte op om at forsvare migranternes pakhus og deres besatte lejr, ved at transportere forsyninger over grænsen når de ikke kan skaffes lokalt, og ved at fundraise og bygge køkken- og tech-infrastruktur i og for migranternes brug. I et forsøg på at skabe opmærksomhed omkring disse spørgsmål, har vi udgivet artikler, klistre plakater op, og oprettet en hjemmeside: commotion.world.
Fascismen i USA nået et niveau, hvor regeringen adskiller migrerende familier og indespærrer dem i lejre. Som et modsvar, besatte vi det amerikanske grænseagenturs lokalkontorer og detentionscentre landet over. Nu hvor fascismen vinder frem og indespærrer dem der prøver at hjælpe folk i lejrene, forstår vi at vi har brug for hjælp. Med dens skrækindjagende suveræne magt til at tildele rettigheder og fratage folk deres værdighed, har den amerikanske regering nu defineret de mellemamerikanske migranter som en invaderende klasse. De nationer der i San Ysidro og Tijuana arbejder på at omdanne den 3.000 kilometer lange grænse til et permanent dødvande for visse mennesker og visse klasser. Der har været en drastisk øgning af forvaringssteder som opretholdes af droner, infrarøde skannere, og en vifte af produkter fra den blomstrende grænseteknologiske industri. Hvor længe før der ikke er noget tilflugtssted?
Vi ønsker at komme i kontakt med jer, vores kammerater i Europa — de af jer som har ført støttekampagner for migranter, flygtninge og asylansøgere; som har agiteret for kroppes frie bevægelighed; og som har ført krig mod de erklærede fjender til de mennesker, hvis levebrød og livsbetingelser er blevet ødelagt, forlist og lagt i ruiner.
Vi skriver dette brev for formelt at invitere jer til at deltage i vores kamp: slut jer til os her i Tijuana. I har allerede i mange år deltaget i grænsekampe der ligner vores egen. Vi kunne have stor gavn af jeres erfaringer med at bygge en infrastruktur af modstand og oprør mod grænseregimet, og vi håber at kunne samarbejde om langsigtede perspektiver.
Hvis I ikke kan komme, må I gerne støtte os langvejs fra. Alle bidrag vil blive brugt til at dække basale behov, såsom husleje til større huse, pakhuse eller andre kollektive leverum for dem der rejser med karavanen, og for dem der tager til Mexico for at hjælpe; til at købe mad, medicin og tele-udstyr for at muliggøre migranternes autonome kontrol over deres egne medier og kommunikationstjenester; til at betale bus- eller togbilletter, så karavanefolket kan rejse frem og tilbage i Mexico for at sprede viden og teknikker mellem karavanerne; og for at betale de uundgåelige kautionsbeløb og andre retslige udgifter.
Skriv gerne til os på commotion@riseup.net, hvis I har noget som helst at dele.
Vi glæder os til at lære af jer og med jer.
x
“I virkeligheden er det hverken migranter, flygtninge eller asylsøgere der er problemet. [Problemet er] grænsen. Alt begynder med den og alting fører os tilbage til den.”
– Achille Mbembe, “Le Grand Debarras”
“Dem der migrerer, befinder sig i en så udsat position at de for at overleve altid vil skulle udvikle nye måder at organisere sig på. Tabet af gamle bånd og visheder tilskynder skabelsen af nye måder at tænke og handle på.”
– Et No Borders-manifest
Una llamada para el libre movimiento de las personas
Desde sus torres vigia, el Servicio de Aduanas y de Protección de Fronteras de Estados Unidos (US Customs and Border Protection) a hecho un mapa del desierto. Su dispositivo de vigilancia ve drogas, traficantes y carteles en cada hombre, mujer o niño que se acerca de la frontera sur. No queremos vivir en un mundo donde se ahoga la libertad por mas seguridad. En 2018, el imaginario político de América estaba focalizado sobre las caravanas. Temamos de que 2019 seguirá con nuevos muros, deportaciones, centros de detención, separaciones, brazaletes electrónicos, campamentos y muertos. No queremos vivir en campamentos. Lo que queremos es vivir en un mundo sin fronteras.
En la caravana mas reciente, unas 7000 personas se juntaron para soportarse en el peligroso viaje hacia el norte, para presentarse al puerto de entrada de San Ysidro. Sus motivaciones eran similares a las de los 1.3 millones que han ya presentado una demanda de asilio en Europa en 2015, los cientos de miles refugiados que han vivido en Calais solo, y los miles que han perdido sus vidas tratando de cruzar los mares Mediterránea y Egeo. Los participantes de esta caravana eran principalmente de Honduras, Guatemala y El Salvador. Se han organizado en conjunto de manera publica, en una fuerza política.
Al mismo tiempo, miles han hecho el viaje en solo, escondiéndose de las miradas y enfrentando riesgos aun mas grandes. En el pasado, cientos de miles mas han tomado este mismo camino, clandestino y peligroso, subiendo a La Bestia, arriesgando todo en las manos de bandas, traficantes de personas y policía.
Esto ni sera le primera, ni la ultima caravana. Este modelo de organización colectiva ha estado desarrollándose en América Central desde al menos una década. Ha abierto un potencial político nuevo por los migrantes de América Central – creando un modo mas seguro de transito sin la necesidad de colaborar con traficantes de personas. Hacerlo asi constituye un rechazo al hecho de atravesar el desierto en solo y en secreto.
Varios de nosotros viven a la frontera de Estados-Unidos y México. Proporcionamos botellas de agua, comida, medias y mantas, ofreciendo habitaciones, platos calientes y atención medica. Resistamos a la militarización del territorio a la frontera. También limitamos sus efectos: trabajando en los centros de detención para ayudar a los detenidos allí a recuperar sus pertenencias de las manos de los guardas de frontera, aprendiendo los procesos legales necesarios como para parar las redadas y deportaciones, y buscando el desierto en busca de los desaparecidos. El gobierno ha hecho criminal esto refuerzos.
En Tijuana, nos organizamos alrededor de las necesidades y deseos de los caravaneros para facilitar su autonomía frente a las estructuras del Estado, asistiendo por ejemplo con la defensa del campamento ocupado por los migrantes y su almacén, pasando material por la frontera cuando no se puede encontrar localmente, y colectando dinero y construyendo cocinas y infraestructuras de tecnología con y para los migrantes. En un esfuerzo para hacer estos asuntos mas conocidos, hemos publicado artículos, pegado carteles y creado un sitio Internet – commotion.world.
El fascismo en los Estados Unidos a crecido hasta tal punto que el mismo gobierno separa a los miembros de las familias migrantes y los aprisiona en campamentos. En forma de respuesta, hemos ocupado las oficinas de terreno del Servicio de Migración y Aduanas de Estados Unidos (USA Bureau of Immigration and Customs Enforcement) y centros de detención de migrantes en varias partes del país. Ahora que el fascismo progresa y encarcela la gente que trata de ayudar a los viviendo en los campamentos, nos damos cuenta de que necesitamos ayuda. Con su terrible poder soberano de determinar los derechos y negar la dignidad, el gobierno de Estados Unidos ha definido a los migrantes de America Central como un grupo de invasores. Las naciones trabajando en San Ysidro y Tijuana intentan transformar la frontera de 2000 miles en un punto muerto por ciertas personas, una cierta clase de gente. Los lugares de encarcelación se han hecho mas y mas numerosos, protegidos por drones, GPS, escáneres infrarrojos, y varios productos de la creciente industria tecnológica. Hasta cuando antes de que no queda ni un lugar de refugio?
Les mandamos esta llamada, camaradas de Europa – a los que se han movilizado para ayudar a los migrantes, refugiados y los en busca de asilo, que han sido peleando por el libre movimiento de los cuerpos y el libre vivir del mundo, y que se han levantado en contra de los enemigos de estas personas de las cuales las vidas y las condiciones de supervivencia han sido destruidas, naufragadas, arruinadas.
Escribamos esta carta para invitaros oficialmente a participar en nuestra lucha: vos esperamos aquí en Tijuana. Ya habéis participado en una lucha de frontera con similitudes con la nuestra desde anos. Sus experiencias en la elaboración de una estructura de resistencia y rebelión en contra de un régimen de frontera nos prodrian ser utiles, y esperamos seguir colaborando juntos al largo plazo.
Si no podéis venir, por favor ayúdenos desde lejos. Contribuciones servirán a intentar responder a las necesidades básicas, por ejemplo alquilar casas largas, almacenes o otros lugares para que tengan un techo los que viajan con las caravanas, y los que viajan hacia México para ayudarnos; comprar comida, material medico y aparatos de comunicación para facilitar a los migrantes a que desarrollaran un control autónomo sobre su mensaje; comprar billetes de bus o de tren para que caravaneros logren moverse por atrás o por frente dentro de México para que circularen conocimiento y técnicas entre caravanas; y pagar las eternas fianzas o los honorarios legales.
Por favor, escribidnos a commotion@riseup.net si teinéis cualquier cosa que compartir. Estamos impaciente de aprender de vos y con vos.
X
“En verdad, el problema no son los migrantes, refugiados o los en busca de asilo. [El problema es] la frontera. Todo empezá con esta, y todo vuelve a esta.”
– Achille Mbembe, “Le Grand Debarras”
“La precariedad de los grupos de migrantes significa que siempre tendrán que desarrollar nuevas formas de organizarse para lograr sobrevivir. Perder los antiguos vinculos y las antiguas certezas promové nuevas formas de pensar y actuar.”
– Manifesto No Border
Κάλεσμα για την Ελεύθερη Μετακίνηση των Ανθρώπων
Απο τις σκοπιές τους, το Τελωνείο και η Υπηρεσία Προστασίας των Συνόρων των ΗΠΑ χαρτογραφούν την έρημο. Η επιτηρήση τους βλέπει ναρκωτικά, βαποράκια, και καρτέλ στο πρόσωπο κάθε άντρα, γυναίκας και παιδιού που προσεγγίζει το νότιο σύνορο. Δεν επιθυμούμε να ζήσουμε σε ένα κόσμο που η ασφάλεια στραγγαλίζει την ελευθερία. Το 2018, η αμερικάνικη πολιτική φαντασία επικεντρωνόταν στα καραβάνια. Φοβόμαστε οτι το 2019 θα ακολουθήσει με νέους τοίχους, απελάσεις, κέντρα κράτησης, χωρισμούς, “βραχιολάκια”, στρατόπεδα, και θανάτους. Δεν επιθυμούμε να ζήσουμε σε στρατόπεδο. Επιθυμούμε ένα κόσμο χωρίς σύνορα.
Στο πιο πρόσφατο καραβάνι, περίπου 7.000 άνθρωποι ενώθηκαν για να υπομένουν το επικίνδυνο ταξίδι βόρεια για να παρουσιαστούν στο συνοριακό πέρασμα του Σαν Ισίντρο. Τα κίνητρα τους ήταν όμοια με αυτά των 1.3 εκατομμύρίων ανθρώπων που έκαναν αίτησεις ασύλου στην Ε.Ε. το 2015, τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που ζουν μόνο στο Καλαί, και τους χιλιάδες που πέθαναν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Τα μέλη αυτού του καραβανιού ταξίδευουν κυρίως απο τις Ονδούρες, τη Γουατεμάλα και το Ελ Σάλβαντορ. Έχουν οργανωθεί μαζί, δημόσια και ως πολιτική δύναμη.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες έχουν κάνει το ταξίδι μόνοι τους, καβατζωμένοι και αντιμετωπίζοντας ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους. Στο παρελθόν, εκατοντάδες χιλιάδες περισσότεροι έχουν διαβεί την ίδια λαθραία και επικίνδυνη διαδρομή, επιβιβασμένοι στο La Bestia και διακινδυνεύοντας τα πάντα στα χέρια συμμοριών, σωματεμπόρων, και αστυνομίας. Δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο καραβάνι. Αυτό το μοντέλο συλλογικής οργάνωσης έχει αναπτυχθεί στη Κεντρική Αμερική εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Έχει ανοίξει μια νέα δυναμική για μετανάστες απο τη Κεντρική Αμερική – με τη δημιουργία ενός ασφαλούς μέσου μεταφοράς χωρίς συνεργασία με σωματέμπορους. Μια τέτοια κίνηση συνιστά μια άρνηση να διασχίσουν την έρημο μόνοι και στα κρυφά.
Κάποιοι απο μας ζούμε στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Παρέχουμε μπουκάλια νερό, φαγητο, κάλτσες, και κουβέρτες, και προσφέρουμε στέγη, ζεστά γεύματα, και την ιατρική περίθαλψη που χρειάζεται. Αντιστεκόμαστε στη στρατιωτικοποίηση των παραμεθόριων περιοχών. Επίσης αμβλύνουμε τις επιπτώσεις του: Με το να δουλεύουμε σε κέντρα κράτησης βοηθώντας τους εγκλείστους να πάρουν πίσω τα υπάρχοντα τους απο τους συνοριοφύλακες, με το να εκπαιδεύουμε τους εαυτούς μας στις νομικές διαδικασίες που χρειάζονται για να σταματήσουμε επιδρομές και απελάσεις, και με το να ψάχνουμε στην έρημο για αυτούς που έχουν εξαφανιστεί. Το κράτος ποινικοποίησε αυτές τις προσπάθειες.
Στη Τιχουάνα, οργανωνόμαστε γύρω απο τις ανάγκες και τις επιθυμίες των caravaneros για να διευκολύνουμε την αυτονομία τους απο κρατικές δομές, για παράδειγμα μέσω της βοήθειας με την υπεράσπιση της αποθήκης και το κατελλειμένο έδαφος των μεταναστών, να περνάμε προμήθειες απο τα σύνορα όταν δε μπορούν να βρεθούν τοπικά, τη συγκέντρωση χρημάτων και τη κατασκευή κουζίνας και τεχνικής υποδομής με τους μετανάστες και για να το χρησιμοποιούν οι ίδιοι. Σε μια προσπάθεια ευαιθητοποίησης αυτών των θεμάτων, δημοσιεύσαμε άρθρα, κάναμε αφισοκολλήσεις, και δημιουργήσαμε μαζί μια ιστιοσελίδα, commotion.world.
Ο φασισμός στις ΗΠΑ έχει προχωρήσει στο στάδιο που η κυβέρνηση χωρίζει οικογένειες μεταναστών και τις φυλακίζει σε στρατόπεδα. Σαν απάντηση, καταλάβαμε γραφεία της Επιβολής Ελέγχου Μετανάστευσης (Immigration Control Enforcement) και κέντρα κράτησης μεταναστών σε όλη τη χώρα. Τώρα, όσο ο φασισμός προχωράει και φυλακίζουν εκείνους που προσπάθησαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους στα στρατοπέδα, αντιλαμβανόμαστε οτι χρειαζόμαστε βοήθεια. Με τη τρομακτική κυριαρχία της να αναθέτει δικαιώματα και να στερεί αξιοπρέπειες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ορίσει τους μετανάστες απο τη Κεντρική Αμερική ως μια τάξη εισβολέων. Το κράτος έχει πιασει δουλειά στο Σαν Ισίντρο και τη Τιχουάνα και προσπαθούν να μετατρέψουν τα 2000 μίλια συνόρων σε ένα μόνιμο αδιέξοδο για συγκεκριμένους ανθρώπους, συγκεκριμένες τάξεις. Έχει υπάρξει πολλαπλασιασμός χωρών εγκλεισμού, που επιτηρούνται απο drones, GPS, υπέρυθρες σαρώσεις, και μια ποικιλία προϊοντων απο την ακμάζουσα βιομηχανία τεχνολογίας συνόρων. Πόσο ακόμα μέχρι να μην υπάρχει πια καταφύγιο;
Απευθυνόμαστε σε σας, τα συντρόφια στην Ευρώπη, εσάς που έχετε κινητοποιήθει για τη στήριξη μεταναστών, προσφύγων και αιτούντων ασύλου, που έχετε αγωνιστεί για την ελεύθερη μετακίνηση κορμιών και οικισμών του κόσμου, και που διεξάγετε πόλεμο ενάντια στους εχθρούς εκείνων των ανθρώπων των οποίων τα μέσα διαβίωσης και οι συνθήκες επιβίωσης έχουν καταστραφεί, ναυαγήσει, μετατραπεί σε σε ερείπια.
Γράφουμε αυτό το γράμμα για να σας προσκαλέσουμε επισήμως να συμμετέχετε στον αγώνα μας: Να έρθετε εδώ μαζί μας στη Τιχουάνα. Έχετε ήδη συμμετάσχει σε συνοριακούς αγώνες με ομοιότητες στους δικούς μας για πολλά χρόνια. Θα επωφεληθούμε απο τις εμπειρίες σας στο χτίσιμο μιας υποδομής αντίστασης και εξέγερσης στο συνοριακό καθεστώς, και ελπίζουμε να συνεργαστούμε με μακροπρόθεσμες προοπτικές.
Αν δε μπορείτε να έρθετε, παρακαλούμε στηρίξτε μας απο μακριά. Οι συνεισφορές θα χρησιμοποιηθούν για να καλυφθούν βασικές ανάγκες, όπως η ενοικίαση μεγάλων σπιτιών, αποθηκών, ή άλλων συλλογικών χώρων διαβίωσης για εκείνους που ταξιδεύουν στα καραβάνια και που ταξιδεύουν στο Μεξικό για βοήθεια. Την αγορά φαγητού, ιατρικών προμηθειών, και συσκευών επικοινωνίας για να διευκολυνθεί ο αυτόνομος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και τα μηνύματα τους. Την αγορά εισητηρίων τρένων και λεωφορείων για τους caravaneros, για να πηγαινοέρχονται σε όλο το Μεξικό και να διαδίδουν γνώση και τεχνικών στα καραβάνια. Και τη πληρωμή αναπόφευκτων εγγυήσεων και άλλων νομικών εξόδων.
Παρακαλώ γράψτε μας στο αν έχετε κάτι να μοιραστείτε μαζί μας.
Αναμένουμε να μάθουμε απο και με εσας.
“Στη πραγματικότητα, το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, οι πρόσφυγες ή αιτούντες ασύλου. Το πρόβλημα είναι τα σύνορα. Όλα εκεί ξεκινανε και όλα μας φέρνουν πίσω σε αυτά”.
– Achille Mbembe
“Η επισφάλεια των ομάδων μεταναστών σημαίνει οτι πάντα πρέπει να αναπτύσσουν νέους τρόπους οργάνωσης για να επιζήσουν. Η απώλεια παλιών δεσμών και οι βεβαιότητες ενθαρρύνουν νέους τρόπους σκέψης και πράξης.”
– A No Borders manifesto
Appel pour le libre mouvement des personnes
Depuis ses tours de guet, le Service des Douanes et de la Protection des Frontières des États-Unis (US Customs and Border Protection) a cartographié le désert. Son dispositif de surveillance voit drogues, trafiquants et cartels en chaque homme, femme ou enfant qui s’approche de la frontière sud. Nous ne voulons pas vivre dans un monde où la liberté est étouffée par la sécurité. En 2018, l’imaginaire politique américain s’est fixé sur les caravanes. Nous craignons que 2019 s’ensuive avec son lot additionnel de murs, de déportations, de centres de détention, de séparations, de bracelets électroniques, de camps et de morts. Nous ne voulons pas vivre dans un camp. Ce que nous voulons, c’est d’un monde sans frontières.
Environ 7000 personnes ont pris part à la plus récente caravane, endurant ensemble le périlleux voyage vers le nord pour se présenter au point d’entrée de San Ysidro. Leurs motifs étaient les mêmes que ceux des 1,3 millions de personnes qui ont déposé des demandes d’asile en Europe en 2015, des centaines de milliers de réfugié.es qui ont vécu à Calais, et des milliers qui ont perdu la vie sur la mer Méditerranée et la mer Égée. Les membres de cette caravane-ci provenaient principalement du Honduras, du Guatemala et du Salvador. Ils et elles se sont organisé.es ensemble, publiquement et en tant que force politique.
En même temps, des milliers de personnes ont entrepris le voyage seules, cachées à la vue, faisant face à des risques encore plus importants. Dans le passé, des centaine de milliers d’autres se sont engagé.es sur ce chemin clandestin et dangereux, montant à bord de La Bestia et risquant tout aux mains de gangs, de trafiquants de personnes et de la police.
Ceci n’est ni la première, ni la dernière caravane. Ce modèle d’organisation collective a pris de l’ampleur en Amérique Centrale au cours des dix dernières années. Il ouvre un nouveau potentiel politique pour les migrant.es d’Amérique centrale – en créant un moyen de passage sécuritaire, qui ne dépend pas des trafiquants de personnes. Emprunter cette voie, c’est refuser de traverser le désert seul.e et dans le secret.
Plusieurs d’entre nous vivons à la frontière entre le Mexique et les États-Unis. Nous fournissons cruchons d’eau, nourriture, chaussettes et couvertures, et offrons des abris, repas chauds, et de nécessaires soins médicaux. Nous résistons à la militarisation des territoires frontaliers. Nous tentons aussi d’atténuer ses effets : en travaillant dans les centres de détention pour aider les incarcéré.es à récupérer leurs biens auprès des garde-frontières, en apprenant à user des processus légaux qui peuvent empêcher les descentes et les déportations, et en parcourant le désert à la recherche de ceux et celles qui ont disparu. Le gouvernement a criminalisé ces efforts.
À Tijuana, nous nous organisons autour des besoins et désirs des caravanier.es, dans le but de faciliter leur autonomie des structures d’État – nous aidons à la défense de l’entrepôt et du camp occupé par les migrant.es, nous passons des ravitaillements à la frontière lorsqu’ils ne peuvent être trouvés localement, nous amassons des fonds et construisons des cuisines et des infrastructures technologiques avec les migrant.es et pour leur usage. Dans un effort de sensibilisation sur ces enjeux, nous avons publié des articles, collé des affiches, et monté un site web, commotion.world.
Le fascisme aux États-Unis continue d’avancer – au point où le gouvernement sépare les familles migrantes et les emprisonne dans des camps. En réponse, nous avons occupé des bureaux de terrain du Service de l’Immigration et des Douanes (USA Bureau of Immigration and Customs Enforcement) et des centres de détention pour immigrant.es aux quatre coins du pays. Maintenant que dans son avancée, le fascisme emprisonne ceux et celles qui tentent d’aider les personnes dans les camps, nous nous rendons compte que nous avons besoin d’aide. Avec son terrible pouvoir souverain d’assigner des droits et de priver de dignité, le gouvernement américain a défini les migrant.es d’Amérique centrale comme une classe d’envahisseurs. Les nations à l’oeuvre à San Ysidro et Tijuana tentent de transformer cette frontière de 3000 km en une impasse permanente pour certaines personnes, certaines classes de personnes. Nous avons constaté une prolifération des lieux d’incarcération, protégés par des drones, GPS, infrarouges et par une panoplie de produits issus de l’industrie des technologies frontalières, en plein essor.
Nous nous adressons à vous, nos camarades en Europe – ceux et celles d’entre vous qui vous êtes mobilisé.es en soutien aux migrant.es, réfugié.es et demandeurs d’asile, qui militez pour le libre mouvement des corps et le libre habitat du monde, et qui vous battez contre les ennemis de ces personnes dont les vies et les conditions de survie ont été détruites, naufragées, ruinées.
Nous rédigeons cette lettre afin de vous inviter formellement à participer à notre lutte : à nous rejoindre ici à Tijuana. Vous avez participé à des luttes frontalières similaires aux nôtres durant de nombreuses années. Nous bénéficierions de votre expérience dans la construction d’infrastructures de résistance et de rébellion au régime frontalier, et nous espérons réfléchir ensemble dans une perspective à long terme.
Si vous ne pouvez pas vous déplacer, vous pouvez nous aider à distance. Vos contributions serviront à assurer certains besoins de base, comme la location de grandes maisons, d’entrepôts et d’autres espaces de vie collectifs pour ceux et celles qui voyagent dans les caravanes ou qui viennent au Mexique pour aider; à acheter de la nourriture, des fournitures médicales et des outils de communication afin de faciliter le contrôle autonome de leurs médias et messages par les migrant.es; à acheter des billets d’autobus ou de train afin que des caravanier.es circulent à l’intérieur du Mexique, transmettant les techniques et connaissances élaborées entre les caravanes; et à payer les inévitables frais de caution et autres frais légaux.
Vous pouvez nous écrire à commotion@riseup.net si vous désirez nous faire parvenir quoi que ce soit.
Nous avons hâte d’apprendre de vous, et avec vous.
X
« En vérité, le problème, ce ne sont ni les migrants, ni les réfugiés, ni les demandeurs d’asile. [Le problème, c’est] la frontière. Tout part d’elle et tout nous y ramène. »
– Achille Mbembe, “Le Grand Débarras”
« La précarité des groupes de migrant.es fait en sorte qu’ils et elles doivent constamment élaborer de nouvelles façon de s’organiser afin de survivre. La perte des vieux liens et des vieilles certitudes stimule de nouvelles manières de penser et d’agir. »
– Manifeste No Borders
En callout för den fria rörelsen av människor
Från sina vakttorn har USAs tull och gränskontroll kartlagt öknen. Deras övervakning ser droger, smugglare och karteller i varje man, kvinna och barn som närmar sig den södra gränsen. Vi vill inte leva i en välrd där säkerhet stryper frihet. Under 2018 var den politiska föreställningsvärlden i USA fokuserad på Karavanerna. Vi fruktar att 2019 kommer efterfölja med nya murar,deportation,flyktingförvar,separationer,elektroniska fotbojor,fångläger och död. Vi vill inte leva i ett läger. Våra hjärtan begär en värld utan gränser.
I de senaste karavanerna har runt 7000 personer förenats för att uthärda den riskfyllda resan norrut för att infinna sig vid San Ysidros gränskontroll. Deras skäl liknade de skäl som 1.3 miljoner skrev i asylansökningar i Europa under 2015,de hundratusentals flyktingar som levde i Calais enbart och de tusentals som dog i Egeiska havet och medelhavet. Deltagarna i denna karavanen reste främst från Honduras, Guatemala och El Salvador. Tillsammans har de organiserat sig offentligt och som en politisk kraft.
Samtidigt, tusentals har ensamma gjort resan, utom synhåll och tvungna att möta ännu större risker. Tidigare har hundratusentals tagit denna gömda och farliga väg, resandes med La Bestia med risken att förlora allt till människosmugglare,gäng och polis.
Den här är varken den första eller den sista karavanen. Denna formen av kollektiv organisering har utvecklats i Centralamerika under minst ett decennium. Det har öppnat upp ny politisk potential för Centralamerikanska migranter-genom att skapa säkra sätt att flytta sig utan sammarbete med människosmugglare. Att göra så innebär en vägran att korsa öknen ensam och i hemlighet.
Några av oss lever på gränsen mellan USA och Mexico. Vi delar ut vatten, mat, strumpor och filtar samt erbjuder skydd, varm mat och läkarvård vid behov. Vi gör motstånd mot militarisering av gränsområdena. Vi dämpar även dess effekt: genom att jobba i förvaren för att hjälpa de inspärrade återfå sina tillhörigheter från gränspolisen, genom att träna oss i de rättsprocesser nödvändiga för att stoppa razzior och deportationer och genom att leta i öknen efter de som har försvunnit. Regeringen har gjort dessa insatser olagliga.
I Tijuana organiserar vi oss kring behoven och viljorna hos alla caravaneros för att främja deras autonomi bort från statliga strukturer. Det gör vi genom att till exempel assistera vid försvar av migranternas lagerlokal och ockupationsläger, transport av förnödenheter över gränsen när dessa inte är tillgängliga lokalt, insamlingar samt konstruering av kök och teknologisk ifrastruktur med och för migranterna. I ett försök att höja medvetenheten kring dessa ämnen, har vi publiserat artiklar,affischerat och satt ihop en hemsida; commotion.world.
Fascismen i USA har avancerat till stadiet där regeringen splittrar migrantfamiljer och fängslar dem i läger. I svar till detta ockuperade vi ICE lokalkontor (Immigration Control Enforcement,USAs Migrationsverk)och flyktingförvar runt om i landet. Nu,medan fascismen är på frammarsch och fängslar de som försöker hjälpa människorna i lägren, inser vi att vi behöver hjälp. Med sin fasansfulla enväldiga makt att tilldela rättigheter och beröva värdighet, har USAs regering klassifierat de Centralamerikanska migranterna som inkräktare. Nationerna som verkar i San Ysidro och Tijuana försöker transformera den drygt 322 mil långa gränsen till en permanent återvändsgränd för vissa personer, vissa klasser av människor. Antalet förvar har ökat och upprätthålls med hjälp av drönare, GPS, infraröd scanning och en uppsjö av produkter från den blommande industrin för teknologisk gränskontroll. Hur mycket tid har vi innan det inte längre finns någon tillflyktsort?
Vi vill nå ut till er, våra kamrater i Europa- ni som har mobiliserat er i stöd för migranter,flyktingar och asylsökande, som har agiterat för den fria rörelsen av kroppar och att få leva fritt i världen och som har fört krig mot fienderna till de människor,vars levebröd och möjligheter till överlevnad har förstörts, gått under och slagits till spillror.
Vi skriver detta brev för att formellt bjuda in er att delta i vår kamp: att sluta upp med oss i Tijuana. Ni har redan deltagit i gränskamper med likheter till vår, under många år. Vi skulle ha stor nytta av era erfarenheter kring byggandet av infrastruktur av motstånd och uppror mot gränsregimen och vi hoppas på samarbeten med långsiktiga perspektiv.
Om ni inte kan komma, snälla stötta oss på avstånd. Bidrag kommer användas för att möta grundläggande behov, så som hyra till stora hus, lagerlokaler eller andra kollektiva boenden till de som reser i karavanerna och som reser till Mexico för att hjälpa till;köpa mat, medicisk utrustning och kommunikations medel för att underlätta migranternas autonoma kontroll över sin media och meddelandehantering;köpa buss eller tågbiljetter till caravaneros så att de kan röra sig fram och tillbaka genom Mexico för att cirkulera kännedom och tekniker mellan karavanerna; och betalning av oundvikliga borgen och andra rättsliga avgifter.
Snälla skriv till oss på commotion@riseup.net om du har något att dela.
Vi ser fram emot att lära från er och tillsammans med er.
x
“I verkligheten är problemet inte migranter, flyktingar eller asylsökande. (Problemet är) gränsen. Allting börjar vid den och allt för oss tillbaka till den.”
– Achille Mbembe, “Le Grand Debarras”
“Osäkerheten migrantgrupper lever i innebär att de ständigt behöver utveckla nya sätt att organisera sig på för att överleva. Förlusten av gamla band och säkerheter uppmanar nya sätt att tänka och agera.”
– Ett No Borders manifesto
Callout for the Free Movement of People
Callout for the Free Movement of People
From its watchtowers, U.S. Customs and Border Protection has been mapping the desert. Its surveillance sees drugs, smugglers, and cartels in every man, woman and child who approach the southern border. We do not wish to live in a world where security strangles freedom. In 2018, the American political imaginary was focused on the caravans. We fear 2019 will follow with new walls, deportations, detention centers, separations, ankle monitors, camps, and deaths. We do not wish to live in a camp. We desire a world without borders.
In the most recent caravan, about 7,000 people joined together to endure the perilous journey north to present themselves at the San Ysidro port-of-entry. Their motivations were similar to the 1.3 million who filed asylum claims in the EU in 2015, the hundreds of thousands of refugees who have lived in Calais alone, and the thousands who died in the Aegean and Mediterranean Seas. The members of this caravan primarily traveled from Honduras, Guatemala and El Salvador. They have organized together, publicly and as a political force.
At the same time, thousands have made the journey on their own, hidden from sight and braving even greater risks. In the past, hundreds of thousands more have taken this same surreptitious and dangerous path, riding La Bestia and risking everything at the hands of gangs, human traffickers, and police.
This is neither the first nor the last caravan. This model of collective organizing has been in development in Central America for at least a decade. It has opened up a new political potential for Central American Migrants—-by creating a safe means of transit without collaboration with human traffickers. Doing so constitutes a refusal to cross the desert alone and in secret.
A number of us live on the US-Mexico border. We provide jugs of water, food, socks, and blankets, and offer shelter, warm meals, and needed medical attention. We resist militarization of the borderlands. We also mitigate its effects: by working in detention facilities to help the incarcerated recover their belongings from the border patrol, by training ourselves in the legal processes necessary to stop raids and deportations, and by searching the desert for those who have disappeared. The government criminalized these efforts.
In Tijuana, we organize around the needs and desires of the caravanerxs to facilitate their autonomy from state structures, for example through assisting with the defense of the migrants’ warehouse and occupied camp, running supplies across the border when supplies can’t be sourced locally, and fundraising and building kitchen and tech infrastructure with and for the migrants’ use. In an effort to raise awareness of these issues, we have published articles, wheatpasted posters, and put together a website, commotion.world.
Fascism in the US has advanced to the stage where the government separates migrant families and imprisons them in camps. In response, we occupied Immigration Control Enforcement field offices and immigrant detention centers across the country. Now, as fascism progresses and imprisons the people who try to help the people in the camps, we realize we need help. With its terrifying sovereign power to assign rights and deprive dignity, the US government has defined the migrants from Central America as a class of invaders. The nations at work in San Ysidro and Tijuana are attempting to transform the 2,000-mile border into a permanent impasse for certain people, certain classes. There has been a proliferation of places of internment, which are maintained by drones, GPS, infrared scans, and a variety of products from the booming border technology industry. How long before there is no refuge?
We’re reaching out to you, our comrades in Europe—those of you who have been mobilizing in support of migrants, refugees and asylum-seekers, who have been agitating for the free movement of bodies and the habitation of the world, and who have been waging war against the enemies of those people whose livelihoods and conditions of survival have been destroyed, shipwrecked, turned to rubble.
We write this letter to formally invite you to participate in our struggle: to join us here in Tijuana. You have already participated in a border struggle with similarities to our own for many years. We would benefit from your experiences building an infrastructure of resistance and rebellion to the border regime, and we hope to collaborate on long-term perspectives.
If you cannot come, please support us from afar. Contributions will be used to help meet basic needs, such as renting large houses, warehouses, or other collective living spaces for those who travel in the caravans and who travel to Mexico to help; buying food, medical supplies, and communication devices to facilitate the migrants’ autonomous control over their media and messaging; purchasing bus or train tickets for caravanerxs to move back and forth across Mexico to circulate knowledge and techniques between the caravans; and paying unavoidable bail and other legal fees.
Please write to us at commotion@riseup.net if you have anything to share.
We’re looking forward to learning from and with you.
x
“In truth, the problem is not migrants, refugees or asylum seekers. The [problem is the] border. Everything starts from it and everything brings us back to it.”
– Achille Mbembe, “Le Grand Debarras”
“The precariousness of migrant groups means they would always need to develop new ways of organising in order to survive. The loss of old ties and certainties encourages new ways of thinking and acting.”
– A No Borders manifesto
COMMOTION 